Een ontmaskering van het werkelijke gezicht van de farmaceutische industrie. Bryan Hubbard | 58 juli/augustus 2003 Het was de laatste dag van een bijzonder hectische week op de redactie van What Doctors Don\'t Tell You en iedereen wilde graag zo snel mogelijk naar huis om te genieten van een rustig weekeinde. Op dat moment ging de telefoon en we keken elkaar aan met een blik van: \'Zou je die telefoon niet eens opnemen?\' Uiteindelijk nam een collega op en hij zou het telefoongesprek dat volgde nooit meer vergeten.De stem aan de andere kant van de lijn was die van een vrouw. Ze vertelde dat zij jarenlang een hoge functie had vervuld bij een farmaceutisch bedrijf en juist die dag met pensioen was gegaan. De naam van het bedrijf wilde ze niet noemen. Ze was erg blij dat ze kon stoppen met dat werk. \'Ik werd het zat steeds maar weer van alles onder het tapijt te moeten vegen. Het aantal mensen dat overlijdt aan de gevolgen van het gebruik van onze medicijnen, is schrikbarend. Ik kreeg het gevoel voor een lijkenhuis te werken.\' Vervolgens hing ze op. Ze had waarschijnlijk haar hart willen luchten en kon nu misschien wat meer