De rekenwonders van de Verenigde Naties zijn eruit: sinds deze week zijn we op de wereld met zeven miljard mensen. Deze mijlpaal ging gepaard met de nodige onrust. Eerder waren baby’tje nog keurig als nummertje zoveel miljard verwelkomd – compleet met een bosje bloemen en een kaartje van de VN-baas – maar daar was dit jaar geen sprake van. Immers, de wereld staat anno 2011 voor zoveel immense uitdagingen, dat we de geboorte van een nieuwe wereldbewoner vooral niet moeten vieren. Het is die pessimistische culturele stemming waartegen Ode’s positieve mensbeeld heeft moeten opboksen. In de opmaat naar Seven Billion Day heb ik op meerdere plekken in de media mogen aangeven dat het schrikbeeld onterecht is. Wij mensen veroorzaken misschien problemen, maar we lossen ze ook weer op – en dan is iedereen beter af dan wanneer er geen probleem was ontstaan. Typisch gevalletje van een roze bril? Nee, we kunnen leunen op de best beschikbare statistieken en die liegen er niet om. Er is onvoorstelbare vooruitgang geboekt in de decennia waarin de wereldbevolking enorm is gegroeid: minder armoede, minder honger, minder oorlog, minder ziektes... We zijn tegenwoordig met zovelen, omdat we langer en gezonder leven en omdat we de