Een unieke kijk op de klimaatverandering op de Noordpool. Natalie Righton | 122 december 2009 Terwijl hij praat, stampt -Jemery Ukuqtunnaq (10) met zijn voeten op de winterse grond om ze warm te maken. ‘Als ik mijn handschoenen per ongeluk buiten laat liggen, vriezen ze binnen een minuut vast aan de grond en krijg ik ze pas weer los in de zomer, als het ijs dooit’, zegt hij. In zijn dorp – Gjoa Haven, zo’n duizend inwoners – wordt het steeds warmer, net als op andere plekken op de Noordpool. Jemery vindt het geen enkel probleem. Sterker nog, hij vindt het fijn. ‘Het is hier nu zo koud!’, zegt hij. ‘Ik zou het wel lekker vinden om in de zomer buiten te spelen in een -T-shirt en te kunnen zwemmen in de zee.’ In juli en augustus wordt het in zijn dorp maximaal tien graden boven nul. Heel vroeger woonden alle eskimo’s in een iglo. Jemery moet lachen als je hem vraagt of dat nog steeds zo is. ‘Dat vraagt iedereen altijd! Alle eskimo’s die ik ken, wonen gewoon in houten huizen met een warme kachel erin. We zijn niet gek!’ Wel zijn de ouders van al zijn klasgenoten geboren