James Geary | 111 november 2008 issue Foto: iStockPhoto.com Bedden. Daar maak je altijd een grote indruk op, of je wil of niet. Als de vingerverfschetsen van een kind, de omtrek in krijt van een lijk op de stoep, houden ze een afbeelding van ons vast. Bedenk maar eens wat ze zoal bevatten – huidresten, zweet, sperma en bloed, alle kots en rochel van het leven. Bedden zijn de fossiele afdruk van ons bestaan. De zwaarte van onszelf in vervoering en in rust schept in de loop der tijd een holte, ééntje gevormd naar jouw lijf en ééntje naar dat van mij. Al je aardse beslommeringen verzamelen zich daar waar wij hebben gelegen, laag op laag, samengebald in één enkele vlek ter grootte van wij tweeën. Over vreugde en verdriet schreef de Libanese dichter Kahlil Gibran: ‘ze komen tezamen, en zit de ene apart bij je aan de eettafel, weet dan dat de andere op je bed ligt te slapen.’ Geen wonder dat ze zo verrommeld zijn! Er gebeurt daar nu eenmaal zo veel. Ons begin en ons einde ligt in bed.