Greg T. Spielberg | 143 januari /februari 2012 In een bus in Marokko kwam Charlie Paton op een idee. Het regende en de vochtige warmte van de lichamen van instappende passagiers zorgde voor condens op de koele ruiten. Paton wist dat hij het niet kon laten regenen, maar hij kon wel voor water zorgen op plaatsen waar warme en koude lucht elkaar ontmoeten. Daarvoor richtte hij Seawater Greenhouses op, dat overdekte boerderijen bouwt in de verstikkende, droge warmte van de Canarische Eilanden, de Verenigde Arabische Emiraten, Oman en Australië. ‘In de verste verte geen huis te bekennen’, zegt Paton over de verlaten, met struikgewas begroeide zoutpannen van Port Augusta in het achterland van Australië. Maar in de eerste commerciële kas van Seawater heerst een vochtig klimaat en groeien overal felrode tomaten. Binnen een straal van ruim twee kilometer van het glazen bouwsel is nergens water. Er is wel warme lucht in overvloed. De warme lucht komt bij de kas, gaat door een koude, met gaatjes doorzeefde wand die het zout eruit haalt en het condenswater naar een ondergrondse cisterne afvoert. De ruimte wordt door middel van zonnepanelen gekoeld, waardoor een binnenklimaat ontstaat dat ideaal is voor de teelt van gewassen.