Sloop de lichtreclame uit de wereldsteden en u weet niet meer in welk land u bent. De schilder en architect Paul Dijkman onderneemt een felle aanval op de moderne architectuur die in zijn visie slechts uit is op functionaliteit. Paul Dijkman | 10 september/oktober 1996 issue Er is iets fundamenteel mis met moderne architectuur. Moderne architectuur wekt gevoelens op van wrevel, onbehagen, vervreemding, miskenning, onthechting. Moderne voorsteden zijn troosteloos en onbarmhartig. Moderne buitenwijken ademen een sfeer van eenzaamheid en roepen op tot asociaal, egoïstisch gedrag. Moderne kantoorwijken lijken ontworpen voor gerobotiseerd werkvee, hele volksstammen zitten opgesloten in een - van de levende stad afgescheiden - oord temidden van een entourage die niet verleidt tot een wandeling tussen de middag en waar het onmogelijk is om ergens anders te gaan lunchen dan in de eigen kantine. Afgebroken en modern herbouwde binnensteden zijn bolwerken van holle technocratie. Onopgevoede patserige bullebakken nemen het centrum in met veel grote gebaren en onderlinge bluf zonder verder veel zinnigs bij te dragen aan de leefbaarheid van de binnenstad. Aan brede boulevards staan ieder-voor-zich-gebouwen naast elkaar in de rij, ongenaakbaar, koud, de voorbijgangers iedere beschutting, iedere bescherming tegen weer en wind weigerend. Binnen de gebouwen heerst een