Max Christern | 133 januari /februari 2011 Max Christern, hoofdredacteur Ode Nederland. Foto: Vincent Mentzel   Een week lang ben ik weggeweest. Weg van het moderne, snelle leven. Tijdelijk verstopt op een plek waar niets is, maar waar je wel van alles kunt vinden. In de Libische woestijn, een deel van de Sahara dat onder Egypte valt, wandelde ik eind november met zestien land- en lotgenoten door het rulle zand, over leistenen platen en tussen kalkstenen bergformaties, terwijl de Afrikaanse zon ons constant verwarmde. We sliepen onder de sterrenhemel en zagen bij volle maan woestijnvosjes aan het voeteneinde van onze slaapzakken dansen. De weidsheid van de woestijn was overweldigend, net als de stilte. Je waant je al wandelend in een wereld waarin het oerleven wordt geleefd: in het hier en nu, zonder grote zorgen over morgen, zonder zware lasten van gisteren. Met zeeën van tijd voor jezelf en voor de ander. Het was door al deze intense ervaringen, door het gezelschap en door de leiding van het ITIP, de School voor Leven en Werk uit Zutphen, een onvergetelijk mooie tocht door die onmetelijk grote zandbak. De woestijn is een ideale plek om te onthechten van alle gedachten en patronen die