Eenmaal in het museum terecht gekomen, is een kunstwerk verloren. Vroeg of laat wacht de kelder. Een museum dat iets bij wil kopen, zou eigenlijk verplicht iets moeten teruggeven Editors | 19 maart/april 1998 issue Voor de tweede keer heeft in het Stedelijk Museum iemand een schilderij van Barnett Newman met een stanleymes toegetakeld. Uit woede. Als Newman nog leefde, had hij tevreden kunnen zijn: hij heeft met zijn doeken iemand heel diep en heel emotioneel geraakt. Dat is ongeveer het hoogste waar je als kunstenaar op kunt hopen. \'Kunstmoord!\' roepen intussen kunsthistorici, wethouders en journalisten in koor. Maar de echte kunstmoord gebeurt een verdieping lager, in de kelders van het Stedelijk en van talrijke andere musea. Daar liggen en hangen kunstwerken die nooit de voldoening beleven, iemand in zijn ziel te raken. Perfect geconserveerd, bij een wetenschappelijk verantwoorde vochtigheidsgraad, zonder daglicht en al helemaal buiten de schadelijke invloed van menselijke adem, liggen ze daar, onaanraakbaar. Als in een mortuarium. Een museum is voor een schilderij een doodlopende straat, een dead end: als je er in komt, kom je er niet meer uit. Eerst hang je een tijdje bij de vaste collectie voor het oog van langs schuifelende mensen. Maar