Toenemende complexiteit van de wetenschap vraagt om vrouwelijke kwaliteiten. Rob Soetenhorst | 11 november/december 1996 issue In 1962 gooide Jane Goodall een steen in de vijver van de wetenschap: uit eigen waarneming had ze vastgesteld dat chimpansees die in het wild leven, werktuigen maken en gebruiken. Tot dan toe was aangenomen dat alleen mensen dat konden en deden. Ze had geen wetenschappelijke opleiding en werd voor alles gedreven door nieuwsgierigheid. Vervolgens kwamen haar methodes onder vuur - het benoemen van individuele dieren, ervan uitgaan dat ze gevoel hadden en hun doen en laten beredeneerden en dat Goodall hun individuele levens volgde in plaats van het gedrag van de soort te categoriseren. Waar was haar wetenschappelijke objectiviteit? Hoe kon je een gedragsstudie zo personaliseren? Dat moest typisch vrouwelijk zijn. Het duurde jaren voordat het veld van de primatologie - het bestuderen in dit geval van mensapen - haar erkende en vervolgens haar methode inlijfde. Earthwatch (october/ november 1995) neemt de maat van de rol van vrouwen in de wetenschap en stelt vast dat hun rol daar vragen opwerpt over de aard van wetenschap en over de verschillen tussen man en vrouw. De betekenis van intuïtie heeft aan invloed gewonnen in de