Toen Galilei rond 1600 met zijn telescoop ontdekte, dat de aarde om de zon draaide, mocht hij dit niet wereldkundig maken. Ten minste, als hij niet op de brandstapel wilde eindigen. In die tijd werd kennis over de schepping namelijk door goddelijke openbaring verkregen, niet door wetenschappelijk onderzoek. Inmiddels zijn de rollen omgekeerd: kerken lopen leeg en het nirvana is alleen nog bereikbaar via de digitale snelweg. De pil wint het van de Paus, de auto wint het van de heilige koe en wie echte extase wil, moet niet naar de kerk, maar naar het Beursplein in Amsterdam.Komt het nog goed tussen wetenschap en religie? Tijn Touber | 21 juli/augustus 1998 issue Jawel, er is hoop. Want juist als het moderne wetenschappelijke denken het definitief lijkt te hebben gewonnen van haar mystieke tegenpool, zijn het nota bene de wetenschappers zélf die aan de rem trekken. Steeds meer wetenschappers ontdekken de spirituele dimensie. Sommigen uit persoonlijke interesse, anderen uit pure noodzaak. Hoe anders kunnen zij verklaren dat deeltjes elkaar op afstand beïnvloeden, zonder dat er enige zichtbare uitwisseling plaatsheeft? En hoe kan een deeltje ineens ophouden te bestaan en ergens anders weer tevoorschijn komen? Hoe vinden duiven feilloos hun honk terug,