Anne Thomas woont in Sendai, Japan. Zij schrijft over op een hartverwarmende manier over de huidige situatie daar. Vandaag over haar keuze om daar te blijven. Gisteren kreeg ik het aanbod om Sendai te verlaten met bussen die de Amerikaanse overheid voor haar burgers geregeld had. Ik kreeg dit bericht rond 12 uur ‘s nachts en de bussen zouden al de volgende morgen om 9 uur vertrekken. Ik zou slechts een tas mogen meenemen en door de bussen afgeleverd worden bij Narita airport, waar reeds duizenden buitenlanders vechten om het land uit te komen Na de vlucht naar een naburig Aziatisch land zou ik vanaf daar mijn eigen weg kunnen vervolgen. Bijna iedereen van mijn familie en buitenlandse vrienden drongen erop aan dat ik de uitnodiging zou aannemen. ‘Zo’n kans komt er misschien niet meer.’ ‘De situatie is echt kritiek.’ ‘Je moet gaan’ en ‘Je kunt altijd later terug komen.’ Normaal gesproken was ik altijd een goede beslisser, maar tegenwoordig merk dat ik me de mening van anderen meer aantrek. Misschien komt dat ook wel door de consensus gerichte cultuur van Japan. Nu dus zoveel mensen mij pushten om er vandoor te gaan, lag ik de halve nacht wakker in