Verstopt in alledaagse gesprekjes met onze partner, kinderen, vrienden en collega’s zit een laag van geweld. ‘Jíj wilde toch zo graag...’ ‘Dat hád je kunnen weten.’ Hier is hoe u geweldloos kunt communiceren. Yoeke Nagel | 82 december 2005 issue Die zaterdagavond had mijn 14-jarige dochter toch echt beloofd dat ze om twaalf uur zou worden thuisgebracht. Om half twee ’s nachts nam ze nog steeds haar mobieltje niet op. Een onredelijk kalme politieagent vertelde me dat ik maar rustig moest blijven wachten. Om kwart over twee hoorde ik de voordeur pas.Ik zie mezelf graag als een redelijk mens. Maar tot mijn spijt moet ik erkennen dat er een bloeddorstig, scherpgetand monster in mij woont die op deze zaterdagavond opeens klaarwakker was. ‘Rotmeid! Jíj komt deze maand de deur niet meer uit!’ slingerde ik mijn dochter naar het hoofd. En dat was nog maar één van de minst pijnlijke opmerkingen, verwijten en beledigingen die ik over haar uitstortte. Waarop zij beledigd ging doen en zich ging verdedigen (terwijl er helemaal niets te verdedigen viel!) en ze eigenlijk alleen maar ‘sorry mama’ had mogen lispelen, heel zachtjes, heel schuldbewust. Maar dat ging zij niet doen.Geweld is niets voor mij, denk ik