Waarom we altijd bevreesd zijn voor het meest onwaarschijnlijke | 70 oktober 2004 issue Elke ouder kent de angst dat er iets vreselijks gebeurt met zijn of haar kind. Kranten staan immers vol van ontvoeringen en gruwelijke moordpartijen. Maar hoe reëel is het om bang te zijn voor iets wat uiteindelijk maar zelden voorkomt? Een moeder ging op onderzoek uit om beter te kunnen leven met angst. Stel je eens voor: terroristen leggen bommen in brievenbussen vlak bij je huis, naast het park waar je kinderen spelen, in de straat waardoor je kinderen elke dag naar school lopen. Die bommen hebben het op jou gemunt, op je gezin, op je ‘manier van leven’. Zou je je kinderen buiten laten spelen? Zou je hen alleen naar school laten lopen? Wie de vraag stelt, heeft het antwoord eigenlijk al gegeven. Toch was in 1966 het antwoord van mijn ouders anders. Ik was toen bijna tien jaar en bij mij in de buurt – Westmount, in Quebec, Canada – bliezen terroristen af en toe een paar brievenbussen op. Niettemin liep ik elke dag in mijn korte jurkje naar school, zonder mijn moeder naast me. Een van de bommen explodeerde verderop bij ons in