De avocado zou hetzelfde lot zijn beschoren als de dodo, als de mens niet had ingegrepen. Net als de meeste vruchten was de avocado afhankelijk van zoogdieren die hem opaten. De pitten in de ontlasting verspreidden zich en zorgden voor nieuwe vruchten. Helaas had na de ijstijd geen enkel dier meer spijsverteringskanalen die groot genoeg waren om deze taak te kunnen voldoen. Het lot van de avocado leek bezegeld, totdat Homo sapiens op het toneel verscheen en een manier ontwikkelde om de vrucht te telen en onze honger te stillen. En zo leefde de avocado voort. De mens die de natuur een handje helpt? Volgens een lopend onderzoek is dat helemaal niet zo gek als het klinkt. De algemene opvatting luidt weliswaar dat we een onherroepelijk kwalijke invloed hebben op onze omgeving, maar er zijn veel aanwijzingen die het tegendeel suggereren - het verhaal over de avocado staat niet op zichzelf. Uit een recente studie blijkt dat gebieden waar grotere menselijke activiteit heerst, aanzienlijke veranderingen in de plantengroei vertonen. En het mooie en verrassende is: die veranderingen zijn positief. In het onderzoek werd directe menselijke activiteit op de zogeheten Normalized Difference Vegetation Index (NDVI) - een meeteenheid voor de gezondheid