144 maart 2012 Foto: Quang Ho, Shutterstock Geert Mak is er beroemd mee geworden, Judith Koelemeijer had een regelrechte hit met Het zwijgen van Maria Zachea. En historica Annejet van der Zijl domineerde maanden de bestsellerlijsten met Sonny Boy. Oral history wordt het genoemd: verhalen gebaseerd op ervaringen van mensen die ooggetuige zijn geweest van historische gebeurtenissen. Die verhalen worden steeds belangrijker. In bladen en op de televisie is alle ruimte voor de ervaringen van ‘gewone’ mensen. En door de opkomst van sociale media – blogs, social communities – is het tegenwoordig voor iedereen mogelijk om zijn eigen verhaal vast te leggen en ervaringen te delen. In een tijd dat de invloed van grote verhalen – religie, ideologie, filosofie – op ons leven afneemt, wordt ons eigen ‘kleine verhaal’ steeds belangrijker als bron van zingeving en identiteit. In de psychologie bestaat zelfs een stroming die de eigen oral history, het levensverhaal, als uitgangspunt neemt voor het geestelijk welzijn: de narratieve psychologie. Het levensverhaal is volgens deze theorie de meest intieme vorm van identiteit, legt Ernst Bohlmeijer uit, hoogleraar aan de Universiteit Twente. We kunnen onze identiteit ophangen aan ons beroep, of de dingen die we gedaan hebben, maar in ons