Het artikel ‘Heilige plicht. Kleine catechismus van het groene geloof ’ van Wilfred van de Poll en Lodewijk Dros in Trouw van zaterdag 12 januari over duurzaamheid als religie heeft de nodige reacties losgemaakt – in ieder geval onder duurzaamheidsadepten en al helemaal onder hun atheïstische ondersoortgenoten, zoals ik. Logisch, want een poging een seculiere beweging die is gebaseerd op een normatieve oriëntatie om misstanden in de wereld aan te pakken te vergelijken met een heilig geloof is vast bedoeld om controverse op te roepen. Sommige duurzaamheidsadepten reageerden als door een wesp gestoken, anderen reageerden verbaasd, weer anderen zagen er vooral de knipogende humor van in. Hoewel het bij mij een combinatie hiervan was, stoorde het stuk mij voldoende om er een reactie op te geven. Storen deed het me echter niet zo sterk als de slecht geïnformeerde bijdrage ‘Lang leve de vooruitgang’ van filosoof Jaffe Vink die het stuk van Van de Poll en Dros vergezelde. Ook riepen de artikelen bij mij de vraag op wat de motivatie van Trouw was om dit op deze manier te doen. Dat de vergelijking tussen groene overtuigingen en geloof tamelijk mank gaat, behoeft waarschijnlijk weinig betoog. Duurzaamheid en religie hebben met elkaar