Wandelen in liefde

Zelf zegt hij dat hij in dienst staat van de liefde. Sven Signe komt rond van de kunsten: hij fotografeert, dicht, schrijft en spreekt op retraites.

Door: Maartje Nijhof

Samen met zijn vrouw woont hij in Nederland in een Mongoolse Yurt. Dat is een soort tent met in dit geval het comfort van elektriciteit en internet, maar zonder douche of centrale verwarming. Sven kiest ervoor eenvoudiger te leven om dichter bij de natuur te staan. Hij vertelt over zijn kijk op het begrip ‘liefde’ en het doel in het leven. Hoe leeft hij losgekoppeld van de maatschappij en toch als één met de wereld? We vroegen het aan hem.

Wat is ‘liefde’ volgens jou, als je zo’n abstract begrip zou moeten concretiseren? Kan dat überhaupt?

‘Voor mij is het eigenlijk heel concreet: liefde is het scheppende principe dat oorsprong geeft aan alles. Het heeft niet zozeer een romantische weerklank. Het is onze meest diepgelegen essentie waarvanuit we ons leven kunnen inrichten, om op harmonieuze wijze vorm te geven aan hoe het leven ons schept.’

‘Ik zie mijzelf als instrument; het leven kan mij bespelen.’

Wat zou je dan zeggen dat jouw ‘beroep’ is, in één volzin?

‘Ik gebruik geen werktitels meer voor wat ik doe, omdat ik wat ik doe zie als iets dat ik moét doen. Ik probeer om te leren wat het betekent om als mens in dienst van de liefde te leven. Ik ben me ervan bewust dat ik neig naar een zekere abstractie. Ik wil dat uiten in mijn leven. In elk ontvouwend moment probeer ik om elke handeling, elke ontmoeting in liefdevolle aanwezigheid te verrichten.’

Waarom moet je dat doen?

‘Mijn opvatting is als volgt: in ieders leven liggen twee vragen. Die heb ik geïnterpreteerd als: “Wie ben je?” en “Wat heb je hier te doen?” Het leven bestaat uit het achterhalen van het antwoord op die vragen. Dat antwoord is aangeboren, maar ons leven is een zoektocht naar dat antwoord. Dus die vragen hebben mij letterlijk op pad gestuurd. Wat maakt mij wie ik denk te zijn? Hoe sta ik in relatie tot de wereld, tot het mysterie van het leven? Die zoektocht proberen we denk ik allemaal bewust of onbewust af te leggen.’

Kan die bestemming volgens jou nog veranderen?

‘Iedere ziel heeft een bestemming. Ik denk dat een ziel net zo lang incarneert totdat de bestemming van de ziel bereikt is. Het antwoord op die twee vragen die ik eerder noemde, moet mij begeleiden naar authentieke expressie van mijn leven. Ik zie mijzelf als instrument; het leven kan mij bespelen. Ik probeer me minder te bemoeien met mezelf door niet in de waan te leven dat ik zelf alles zou moeten bedenken. Ik denk dat we als mens vrij druk kunnen zijn met bedenken hoe we wensen te leven. Mijn eigen ervaring heeft me doen realiseren dat we gaandeweg ervaren hoe het leven zich in ons manifesteert. Ik probeer dat niet in de weg te staan door te doen alsof ik zelf de touwtjes in handen heb.’

Voordat wij ons gesprek afsluiten vraagt Sven nog naar mij. ‘Ik heb alleen over mezelf gepraat’, verzucht hij. Lachend vertel ik hem dat dat nou eenmaal de rol van de redacteur is: vragen, luisteren en het vangen van de verhalen van anderen. En daar haal ik veel voldoening uit. ‘Misschien is dat dan jouw bestemming’, zegt Sven bedachtzaam. •

Meer verhalen lezen uit editie 215 van Optimist magazine? Dan kun je hier het tijdschrift kopen. Ook verkrijgbaar bij de betere boekhandel.