Godfried Bomans stond bekend als een gezellig schrijver en onderhoudend keuvelaar op de televisie. In 1971, het jaar dat hij overleed, liet hij een andere zijde van zichzelf zien met de publikatie van een profetisch, onbehaaglijk stuk in het ‘Handboek voor vervuild Nederland’. Een visie die na meer dan twintig jaar niets van zijn waarde heeft verloren: denkt u wel eens aan de zonderlinge paradox dat dezelfde Nederlander die bereid is in elke optocht mee te lopen om het fascisme te bestrijden de volgende dag berustend van achter zijn treinraam constateert dat er wéér een aantal kilometers heide, bos en weiland in een troosteloze klomp steen is veranderd. DOOR GODFRIED BOMANS Als je ’t mij vraagt: de mensen raken moe van al die jobstijdingen, ze zijn bijna doof getoeterd. Ik ben er tenminste doodop van. Het gebeurt me ook vaak dat ik de knop omdraai of als de weerga het andere station indruk. Ik doe het met het slechte geweten van een deserteur die het vuurpeloton verlaat, maar toch weet dat de veroordeelde wordt omgelegd. Het sein hiertoe is het gezicht van de man die de ellende presenteren gaat. Er komt een stalen blik in zijn ogen, zijn stem wordt