Boekbespreking. Marco Visscher | 28 september/oktober 1999 issue Als mensen ouder worden - en dat gebeurt - verandert het gezicht in een karikatuur van zichzelf. De lijnen worden scherper, uitdrukkingen verstarren, vindt tekenaar Paul Jorritsma. Als je oude mensen bij elkaar zet in een gebouw - en ook dat gebeurt - dan ontstaat volgens hem een situatie die even bizar als grotesk is. Jorritsma heeft vijf jaar lang bezoeken gebracht aan het bejaardenhuis Breezicht in IJmuiden, waar zeventig, tachtig bewoners wachten op de dood. Daar, in het huis, heeft hij gekeken en getekend. De aquarellen, de krijttekeningen en de penseeltekeningen zijn gebundeld in een mooi, indrukkend boekwerk, dat de titel Met de blik op oneindig zeker verdient. De prenten gaan vergezeld van haiku\'s, drieregelige gedichten uit de Japanse cultuur zonder bedoelde rijm. \'Ik voel me alleen/ Vandaag komt weinig, niets me/ Als van waarde voor.\' Over een kleine tentoonstelling van zijn tekeningen, in de gangen van het bejaardenhuis, een paar jaar geleden, schreef de auteur: \'Men herkende zichzelf niet op de afbeeldingen. Wél heel goed de anderen. Dat gaf enig plezier. Al snel was alles vergeten.\' Marco Visscher