Gastblog door Jan Rotmans De komende twee weken is het vizier van de wereld gericht op de klimaatonderhandelingen in Durban in Zuid-Afrika. Dit is alweer de 17e onderhandelingsronde, die 17 jaar geleden begonnen. Waren de verwachtingen voor Kopenhagen in 2009 nog hooggespannen, voor Durban zijn de verwachtingen bijzonder laag. China en India hebben reeds aangegeven geen bindende afspraken te willen maken over reductie van CO2-uitstoot. Hebben dergelijke mega-conferenties over klimaat eigenlijk nog wel zin? Ja en nee. Ja, omdat de wereld met elkaar in gesprek moet blijven over klimaatverandering en de urgentie moet blijven agenderen op de mondiale politieke agenda. Er is geen enkel ander mondiaal gremium dan de Verenigde Naties waar het klimaatvraagstuk kan worden geagendeerd. Tegelijkertijd is het vrijwel onmogelijk om bij dit soort onderhandelingen tot concrete afspraken te komen om het klimaatprobleem daadwerkelijk aan te pakken. Dat heeft te maken met de aard van het politieke onderhandelingsproces zelf (VN-besluitvorming op basis van het unanimiteitsprincipe), met ingebouwde weerstanden (bescherming van gevestigde fossiele energiebelangen: 95% van landen aan tafel is afhankelijk van fossiele brandstoffen), met de permanente controverse tussen ontwikkelingslanden en ontwikkelde landen en met het gebrek aan politieke urgentie. Om de financieel-economische crisis te bestrijden is al 5000