De theorieën van de Britse bioloog Rupert Sheldrake zetten ons beeld van het heelal totaal op zijn kop. Daardoor is hij een paria geworden binnen de gevestigde wetenschappelijke orde, maar een inspiratie voor velen. Jay Walljasper | 81 november 2005 Als ik na een wandeling door Hampstead – de sfeervolle, charmante Londense wijk waar John Keats, George Orwell, D.H. Lawrence en, meer recent, de schrijver John LeCarre en de actrice Emma Thompson hebben gewoond – aankom bij het huis van Rupert Sheldrake, ben ik totaal niet verbaasd te zien dat het eenvoudige, bakstenen huis van de non-conformistische wetenschapper uitkijkt op Hampstead Heath. Dit schitterende, nog steeds opvallend ongerepte stuk grasland met de verspreide groepjes bomen was de plek waar Keats en William Wordsworth tijdens hun lange wandelingen gesprekken hielden over de gevoelens en gedachten die voor eeuwig zouden weerklinken in hun romantische gedichten. Sheldrake, een van de grootste ijveraars voor een holistische en meer democratische visie op de wetenschap, kan gemakkelijk worden geschaard onder de romantici, hoewel zijn kijk op de wereld is gebaseerd op empirisch onderzoek in plaats van op poëtische gevoelens. Sheldrakes controversiële theorieën over de werking van het heelal, die hij uiteenzette in zijn boek Een nieuwe