Aanstekelijk enthousiasme is het begin van vooruitgang Jurriaan Kamp | 85 april 2006 Vroeger had ik sloffen met leren zolen. Van boven hadden ze een kleurig patroon van gebreide wol. Die leren zolen waren belangrijk. Thuis kon je er mee glijden op het gladde parket. Ik herinner me dat ik met twee handen op mijn rug rondjes draaide om de eettafel – gelijk de schaatsers die mijn idolen waren. Mijn held was Ard Schenk die op de Olympische Winterspelen van Sapporo in 1972 drie gouden medailles won. Ik vroeg me toen nooit af – zoals een andere Olympische ster in dit nummer (zie pagina 58) – waarom je eigenlijk op een ijsbaan stomweg rondjes zou blijven rijden. Ik weet wel dat Ard Schenk later ook plotseling op zaterdagen bij mij in de straat opdook. Op de hoek was een tehuis waar drugsverslaafden werden behandeld en Schenk ging op zaterdagochtend met hen in het nabije bos hardlopen. Al die rondjes op de ijsbaan hadden kennelijk niet alleen geleid tot Olympische medailles, maar ook tot inzet voor maatschappelijke uitdagingen. Johann Olav Koss ontdekte tijdens het schaatsen dat hij op een eigen originele wijze een bijdrage kon leveren aan de armoedebestrijding in de