Ik begrijp ook wel dat mijn dochters er niet veel voor voelen om in een oude broek van hun vader te lopen Jurriaan Kamp | 88 juli 2006 issue Onlangs organiseerden wij een verrassingsfeestje ter gelegenheid van het eindexamen van onze dochter Majlie. Alle gasten moesten in het wit komen. Met die opdracht dook ik diep in mijn klerenkast waar ik inderdaad een witte broek vond. Een broek met een verhaal. De broek werd in 1958 gemaakt door een Indiase kleermaker voor mijn vader die toen in Bombay (tegenwoordig Mumbai) woonde. Mijn vader had een hele serie van die broeken laten maken om het tropische klimaat van India te trotseren. De broeken werden voortdurend gewassen. En dat was in India geen zachtzinnige bezigheid. De dhobi’s (wasmannen) slaan de kleren op stenen om ze schoon te maken. De broeken hielden zich goed en kwamen in 1959 – mijn geboortejaar – met mijn ouders mee terug naar Nederland. In 1986 vertrokken Hélène en ik voor een verblijf van een aantal jaar in de Indiase hoofdstad Delhi – mét de broeken die mij prima bleken te passen. Ik heb ze vier jaar intensief gedragen en ook ónze dhobi nam ze wekelijks flink onder