149 september 2012 issue Het is nu moeilijk voor te stellen, maar niet zo lang geleden was microkrediet een vrij onbekend fenomeen. Dat was nog zo toen Ode’s oprichter Jurriaan Kamp tien jaar geleden door Afrika en Azië reisde voor een omslagthema en een boek (Klein geld) over de kleine leningen waarmee arme mensen een eigen bedrijfje kunnen opzetten of uitbouwen. En dat was ook nog zo in 2005, toen ik in Bangladesh tegenover Muhammad Yunus zat voor een interview in Ode. Anderhalf jaar later werd bekend dat Yunus de Nobelprijs voor de Vrede zou krijgen. Bij het NOS Journaal wisten ze zich er zo weinig raad mee, dat ze een eenvoudige journalist als ik de uitzending binnensleepten om te horen wie deze man dan wel was. Na die Nobelprijs voor Yunus was er geen houden aan. Iedereen wilde meeliften op de boodschap dat ondernemerschap de armoede kan bestrijden. Microkrediet werd een troetelkindje. Gevestigde banken en hulporganisaties gingen meedoen. Journalisten hadden een opvallend welwillende houding als ze erover schreven. Microkrediet verwierf een onaantastbare status. Hier op de redactie, die ik vanaf dit nummer vanuit Nederland mag aanvoeren, hebben we die ontwikkeling met gemengde gevoelens aanschouwd. Aandacht voor armoedebestrijding is altijd