Jurriaan Kamp | NRC november 2011 Jurriaan Kamp Filosoof Arthur Schopenhauer identificeerde de stadia die vrijwel ieder vernieuwend idee doorloopt: eerst uitgelachen, dan bekritiseerd en tot slot als volstrekt normaal aanvaard en omarmd. Het essay van Tex Gunning, lid van de raad van bestuur van AkzoNobel, deed mij aan deze uitspraak van Schopenhauer denken. Gunning uit zijn zorg over de wereld die hij voor zijn dochter zal achterlaten. In zijn diepgaande analyse van de kwalen van de moderne maatschappij stipt hij diverse thema’s aan waarvoor actievoerders al vanaf de jaren zestig op de barricaden zijn geklommen. Gunning stelt vast dat het overheersende economische paradigma gecorrumpeerd gedrag in de hand werkt: ‘Hoe kon Alan Greenspan denken dat je niet gecorrumpeerd raakt als je in één jaar miljoenen kunt verdienen door het bundelen en doorverkopen van leningen?’ Hij rekent ook af met het streven naar winstmaximalisatie en de – verkeerde – berekening van winst waardoor afval en milieuvervuiling naar toekomstige generaties worden afgewenteld. Gunning bekritiseert de onrechtvaardige verdeling van de welvaart in de wereld, die vaak wordt gepresenteerd als een ‘verwaarloosbaar neveneffect’ van de economische vooruitgang. Hij schrijft: ‘Ik wil niet dat mijn dochter opgroeit in een wereld waarin mensen hun identiteit