Het is een van de eerste lentedagen, waarop je je jas thuis kunt laten. De lucht is nog niet zwaar van de hitte en de natuur heeft de geur van een pasgeboren kindje. Het zonlicht roept je om naar buiten te gaan. DOOR: LIA MOLENDIJK Ik reis die dag met de trein naar mijn werk. Aangezien ik in een klein dorp aan de IJssel woon, is het een klein station, met twee perrons. Er lopen verschillende mensen wat heen en weer, wachtend op de trein, en een aantal mensen staat stil en wacht in een roerloze houding. Op het perron staan een paar bankjes. Op een van die bankjes zit een jongen, ik schat dat hij ongeveer twintig jaar is. In het dorp is een locatie waar jongeren met een beperking wonen en een aantal van hen kom ik af en toe tegen omdat ze van mijn woonplaats naar Zutphen reizen, waar ze bij een bakker werken. Ik loop het perron op, en groet iedereen. Het maakt me eigenlijk niet uit of ik mensen wel of niet ken, het is fijn een ander even te begroeten en bijna iedereen maakt ook kort oogcontact en wenst mij ook een goedemorgen. Die