Max Christern | 117 juni 2009 issue Max Christern, hoofdredacteur Ode Nederland. Foto: Vincent Mentzel Het is met voorsprong het leukste congres in Nederland: PINC. Ik ben er net van terug en evenals vorige jaren was het een feest om mee te maken. Van het verse broodje hagelslag bij het ontbijt tot en met het wasabi-ijsdessert bij het diner zit de dag voor de vijfhonderd ‘PINC’ers’ vol verrassingen. Sprekers komen uit alle hoeken van de wereld. Maximaal twintig minuten mogen zij praten over hun werk, hun uitvinding, hun droom, hun passie. Onderling hebben ze weinig gemeen, behalve dat ze stuk voor stuk verhalen vertellen die je bijblijven. Het zijn verhalen die vaak, net als de verhalen in Ode, nog niet bekend zijn bij het grote publiek en die je graag doorvertelt. Zoals het verhaal van John Wood, die zijn carrière bij Microsoft opgaf om kinderen in de hele wereld aan het lezen te krijgen, of dit jaar dat van Tiina Urm uit Estland, die via een prachtige toepassing van Google Earth haar landgenoten aanzet om samen hun land op te ruimen. De enige verwachting die je bij PINC (People, Ideas, Nature, Creativity) mag hebben, is die van het onverwachte. Daar