Het is een donkere avond in november. Buiten schittert een kristalheldere hemel, binnen is het warm. Toortsen zijn aangestoken en in het flakkerende licht zitten mensen in een kring bijeen. In het midden van die kring zitten er twee tegenover elkaar, knie aan knie, hand in hand. De één is helder wakker, de ander lijkt wel in trance. Willem Beekman | 36 januari/februari 2001 issue De ogen zijn gesloten en hij laat zich zachtjes heen en weer wiegen. Na een lange stilte klinkt plotseling een stem, die van heel ver lijkt te komen. De zinnen komen in cadans naar buiten, op de maat van het wiegen en de verteller tapt uit een bron die nooit opdroogt. Het vertellen is bijna een soort zingen, de zinnen rijmen op elkaar en het voelt zo prettig aan, dat de meeste mensen langzaam ook in een halfslaap terechtkomen. Uren gaat dit zo door, terwijl buiten de maan en de sterren hun nachtelijke baan afleggen aan de inktzwarte hemel. De volgende avond herhaalt zich dit tafereel en weer stromen de woorden zingzeggend uit de mond van de zanger. Nergens is er een boek te bekennen, er liggen geen spiekbriefjes met aantekeningen op de grond. Het