‘Wil je ‘t horen?’ ‘Van 1 april?’ ‘O ja, die legendarische grappen van jou… kom maar op.’ ‘Maar het is geen reclame voor mij hoor’, waarschuwde ik. ‘Hmmm...’ DOOR: INGRID VAN DE CRAATS We haalden ze op uit school op donderdag 1 april, onze kleindochters van zes en negen jaar. Ze mochten blijven eten. Al fietsend naar huis hoorden we de geijkte 1 april grappen die ze op school hadden uitgehaald: van losse schoenveters tot zout in de koffie bij de juf. We genoten ervan. Thuis bij opa en oma mochten Mare en Donnée in de kelder gaan spelen; een geliefde ruimte onder de huiskamer waar je naar hartelust kunt ravotten en bouwen zonder dat je het hoeft op te ruimen. Macaroni aten we. Iets wat ze lusten als er maar niets doorheen zit. Aan het eind van de smulpartij zei ik: ‘Zal ik jullie eens een geheim vertellen?’ Ogen vol vraagtekens. ‘Mama heeft voor jullie een verrassing! Eigenlijk mag ik het niet verklappen, maar ik doe het toch!’ Hun ogen werden al groter. Zal ik? dacht ik nog… maar ik kon niet meer terug. ‘Thuis staat een zwembad klaar waar jullie straks in mogen. In de achterkamer. Mama heeft