In de wildernis vindt Arita Baaijens vrijheid. Ze is een ontdekkingsreizigster, die van haar hunkering naar ‘iets anders’ haar beroep heeft gemaakt. Nu wil ze zoveel mogelijk mensen laten ervaren dat wij verbonden zijn met de natuur. Hoe lang lig ik hier eigenlijk omhoog te turen? Tien minuten? Een halfuur? Ik heb werkelijk geen idee. Mijn rationele, tijdgebonden brein lijkt uitgeschakeld, overgenomen door zintuigen die zich steeds verder openen, als bloemen die het zonlicht voelen van een nieuwe dag. Voor mijn ogen dansen gebladerte en daarachter wolken, een constant veranderend kader vol vogels en insecten. In mijn oren vechten geluiden om voorrang. Een briesje streelt mijn huid, de zachte grond nodigt mijn lijf uit tot ontspanning. Alsof ik hier, op dit verborgen plekje, de rest van mijn leven zou kunnen blijven liggen. Verdwijnen in het landschap: dat is wat ontdekkingsreizigster Arita Baaijens al ruim dertig jaar doet. Bij voorkeur in de grote leegtes van deze wereld – de Sahara, Siberië, Papoea Nieuw-Guinea – maar als het moet evengoed in een doodnormaal Amsterdams stadspark. Daar zijn we vandaag. Baaijens heeft het Amstelpark uitgekozen, een oase van rust die bij station RAI in Amsterdam-Zuid tegen de ringweg A10 geplakt ligt. Toen ze