Recensie \'Sterven om te leven\' van Barry Long. Jurriaan Kamp | 5 november/december 1995 issue Soms bevat een boek een enkele prikkelende gedachte die als een parel verborgen ligt tussen (te) veel bladzijden. Sterven om te leven van Barry Long is zo’n boek. De auteur is een Britse spirituele leraar die in Nederland een groeiende aanhang kent. Het boek begint met de vaststelling dat de problemen die de mens ondervindt zijn eigen creatie zijn. Onvrede en pijn zijn een gevolg van het vasthouden aan overleefde patronen en structuren. Loslaten is de weg naar vrijheid en geluk. Vandaar: sterven om te leven. Een eenvoudige boodschap die niettemin een boekwerk vraagt omdat angst dat noodzakelijke loslaten veelal in de weg staat. Long gaat heftig tekeer. Hij confronteert, dramt en hamert. Dat maakt dat zijn verhaal ondanks de kernachtige waarheden regelmatig afstoot. Je kunt gelijk hebben maar het nooit krijgen door de wijze waarop je je verhaal presenteert. There is no tenderness beneath your honesty, zingt Paul Simon zo treffend. Eerlijk gezegd, was ik nooit aan het einde van Longs tirade gekomen als mij niet was verzekerd dat die parel in het boek was verborgen. Op bladzijde 100 van de in totaal 184