‘Veel voor weinig, nooit chagrijnig’

De schielijke schoonheid van… Schoonheid schuilt in het oog van de aanschouwer. Te zien in een verroest industrieel complex, in brute architectuur, in een verdorde brandnetel, de rimpels van een geliefde. Dus laten we daarnaar op zoek gaan.

Door: Gijs de Swarte

Laat in de middag, eindhalte Station Gein…

De route naar eindhalte Gein is er een van snelwegen, tunnels, bouwplaatsen en bedrijfsterreinen. Buitenwijken, maar zonder uitgebrande autowrakken langs de stoepranden, geen hekken met camera’s erop en valse honden daarachter. Schoon en veilig is het. Vertraging keurig aangekondigd.

Eindhalte Gein; lage betonnen huisvesting, elke woning een balkonnetje en op de begane grond een grasperkje, afgezet met prikkend groen. Brede rood-oranje fietspaden en slootjes waarlangs pluimen op dunne stengels doen wat ze doen moeten: wuiven in de wind. Als je zegt dat er niets gebeurt, kom je er mee weg.

Maar een halte terug, Reigersbos, heerst op de markt de haast van nog even loskomen aan het eind van dag.

‘Twee euro, komoppe mensen! Twee voor twee euro en de derde gratis.’

‘Vijf eurootjes mevrouw. Nee drie. Drie is goed. Huppeta. Drie, vijf, lijkt allemaal op elkaar.’

‘Vi-tamientjes, lekkere vitamientjes. Heerlijke mandarijntjes. Veel voor weinig, nooit chagrijnig.’

Theater

Een witte marktkoopman staat naast een vrouw met een donkere kleur, kijkt in haar kinderwagen en roept naar de eigenaars van de andere stallen, ‘Dat heb ik goed gedaan. Dat – heb ik toch maar effe goed gedaan.’

‘Zou je willen’, zegt de vrouw, en veegt de tranen van het lachen met de zijkant van haar wijsvinger weg. Hoe fout zou dat kunnen zijn in andere omstandigheden, en hoe licht is het hier.

‘Zijn we het toch weer eens geworden’, zegt een andere marktkoopman tegen een klant en loopt naar zijn stal waar hij de gekochte bloemen in papier rolt. Hij reikt haar de bos aan; horizontaal liggend op twee handen, alsof het een baby is, ‘Me-vrouw.

‘Me-neer,’ bootst ze na en geeft hem het geld.

‘Dank u wel, en dan wens ik u nog – een – hele – fijne – avond,’ zegt hij.

‘Ik – u – ook’, zegt de vrouw, weer in hetzelfde ritme.

Mooi stukje theater, opgevoerd door en voor twee acteurs. Ze draait zich om, loopt weg en hij roept ‘Mevrouw’, houdt als ze omkijkt z’n hand, ‘even wachten’ omhoog, en geeft haar een zonnebloem die alleen in een emmer was overgebleven.

‘Het was een mooie dag mevrouw.’

Waarop zij haar handen in Aziatische groet onder haar kin vouwt en kort buigt, ‘Het – is – inderdaad – een mooie dag meneer. Nu helemaal.’

Mooi stukje theater, opgevoerd door en voor twee acteurs