Waarom wereldburgers de politiek moeten gebruiken - voor de verandering. Natasja | 120 oktober 2009 Ik was negentien toen ik in mijn eentje met een rugzak naar Afrika vertrok. Ik reisde een aantal maanden door Mali en vloog door naar Kenia, waar ik twee weken sliep in een tehuis voor meisjes die de vreselijkste dingen hadden meegemaakt. In de meeste gevallen hadden hun ouders hen de straat op gestuurd om geld te verdienen met hun lichaam. De ontmoetingen met deze meisjes hebben mij gevormd. Zij lieten mij zien wat veerkracht is, maar ook hoe gebroken je al op jonge leeftijd kunt zijn. Terug in Nederland heb ik mij jarenlang schuldig gevoeld. De ontmoeting had gezorgd voor een verbondenheid die nog steeds bestaat, maar mijn decadente bestaan was een voortdurende bron van ellendigheid. Pas toen ik met Sophie Koers het boek Praktisch idealisme schreef, kreeg ik grip op die gevoelens. En na het lezen van enkele boeken heb ik de woorden gevonden om mijn gevoel dat ik medeverantwoordelijk ben voor hun ellende en de armoede in de wereld te onderbouwen. Emmanuel Lévinas, een Franse-Litouwse twintigste-eeuwse filosoof, stelt dat iedere ontmoeting – hoe toevallig ook – mij in een ethische relatie brengt