Spirituele ontwikkeling draait vaak om jezelf. Maar verlichting is te vinden tussen de mensen - voorpublicatie uit Verbeter de wereld, begin om halfelf. Remko van Broekhoven | 135 maart 2011 Photo: Henrique Bagulho Van nature heb ik weinig talent voor boeddhisme. Waar Boeddha ooit bedacht dat lijden nu eenmaal een realiteit is, schreeuwt mijn rechtvaardigheidsgevoel me toe dat er geen oorlog, armoede en discriminatie horen te zijn. Terwijl het boeddhisme leert dat de oorzaak van het menselijk lijden ligt in onze eigen begeerten – een berg is pas een ontmoedigend obstakel wanneer je er zo nodig langs moet – koester ik vele verlangens tegelijk, bij voorkeur verlangens die moeilijk met elkaar te combineren zijn. En als boeddhisten stellen dat verlichting ontstaat waar begeerten ‘uitdoven’, ontsteek ik in woede wanneer mijn verlangens worden gefrustreerd. Verder krijg ik al pijn in mijn rug van de lotushouding en dwalen mijn gedachten doorgaans af voordat de meditatie goed en wel begonnen is. Het edele achtvoudige pad naar nirwana lijkt voor mij geen begaanbare weg. Niettemin heb ik al mijn hele leven een sterke behoefte gehad aan spirituele ontwikkeling. Voor mij betekent dat het verzoenen van twee fundamentele begrippen, die eigenlijk te groot zijn om