De betekenis van de Nobelprijs voor Muhammad Yunus Jurriaan Kamp | 92 december 2006 Toen Muhammad Yunus in de jaren zeventig geld begon te lenen aan hardwerkende, arme mensen deed hij iets wat niet erg populair was. Als je armen wilde helpen, gáf je geld. Lenen? Zoiets deed je gewoon niet. Het was 1974, hongersnood in Bangladesh. En Yunus, 34 jaar en juist benoemd tot hoofd van de economische faculteit van de universiteit van Chittagong, ging in de dorpen op bezoek bij mensen die lagen te verhongeren, gaf ze uit eigen zak een lening van soms niet eens een euro en zei dan: betaal maar terug wanneer je kan... Dat was toch belachelijk? Ruim dertig jaar later is Muhammad Yunus een gevierd man. Microkrediet, het systeem van kleine leningen dat hij had bedacht, is uitgegroeid tot het succesverhaal in de armoedebestrijding en een vitaal instrument om duurzame vrede te bewerkstelligen in geteisterde gebieden. De Verenigde Naties riepen 2005 uit tot het Jaar van het Microkrediet en onlangs is de Nobelprijs voor de Vrede aan Yunus en zijn Grameen Bank toegekend. Is dat hypocriet, zo’n late bejubeling? Is het een onverwachte, plotselinge bevestiging van het gelijk dat Yunus altijd al had?