Waarom de gulle gever best iets terug mag verwachten Veerle Corstens | 142 december 2011 issue Eén mailtje kostte het me. Toen had ik al genoeg geld ingezameld voor een mooi kerstfeest in het Guatemalteekse kindertehuis waar ik werkte. Sterker nog, ik wist niet eens meer waar ik het aan uit moest geven, want na één bericht richting vrienden en kennissen in Nederland had ik binnen de kortste keren een berg geld bij elkaar. Iedereen was zo blij om zijn goedbedoelde geld niet in een schijnbaar bodemloze put van Oxfam Novib of het Rode Kruis te storten, maar aan een zichtbaar doel te kunnen geven. Dat komt natuurlijk omdat een vrolijk bedankbriefje met blije foto’s van viezige snoetjes op schoot bij de -Kerstman toch leuker is dan een onpersoonlijk mailtje naar alle duizenden donateurs. En dat is niet gek, maar heel menselijk. Ook al gaat het om iets goeds doen voor een ander, pure onbaatzuchtigheid is alleen voorbehouden aan Gandhi: wij simpele zielen vinden het leuk om iets terug te krijgen voor onze goede bedoelingen. Die wederkerigheid hoeft helemaal niet materieel te zijn; de glimlach van een geliefde die een cadeautje van je ontvangt, is meestal het leukste onderdeel van