Om de Franse stripheld Obelix te parafraseren: wie is er hier vaag? Jurriaan Kamp | 38 mei/juni 2001 issue \'Het heelal dijt inderdaad versneld uit\', luidde de kop. Het bericht in de krant ging verder: \'Een opname van een ontploffende ster op tien miljard lichtjaar van de aarde geeft steun aan de theorie dat het heelal doortrokken is met een \'vacuümenergie\' die werkt als een negatieve, afstotende zwaartekracht. (…) De consequentie van deze antizwaartekracht is dat het heelal op dit moment versneld uitdijt.\' De sterrenhemel en het heelal interesseren me mateloos, maar zelfs voor de geïnteresseerde lezer was het bericht bijna niet te volgen. Ik heb groot respect voor de wetenschappers die het ontstaan van het heelal - van ons bestaan - proberen te verklaren. Ik bewonder degenen die de theorie van de oerknal hebben ontwikkeld. Maar wat zegt het? Waar komt die oerknal vandaan? En als het heelal sindsdien - al dan niet versneld - uitdijt, is er dus ook een grens, maar wat is er dan voorbij die grens? De hele oerknaltheorie lijkt een momentopname in een schouwspel dat wij eigenlijk nauwelijks doorgronden. Van oudsher zijn er mensen geweest die het bestaan niet aan de hand van de