Muziekbespreking. Ton Maas | 24 januari/februari 1999 issue The voice is back! Voor het eerst in tien jaar verscheen een nieuw soloalbum van de prins van de Engelse folkboom uit de jaren zestig: zanger?gitarist Martin Carthy. Groten als Paul Simon keken hun kunsten van hem af en plagieerden zijn arrangementen en zijn unieke gitaarspel, maar niemand wist hem ooit te evenaren als vocalist: hoekig en toch soepel, indringend en toch mild, doorleefd en toch onaangetast. Terwijl volksliedjes te pas en te onpas worden omgewerkt tot popsongs, gebeurt het omgekeerde slechts spaarzaam. Met onbetwistbaar gezag lijft Carthy voormalige pophits als New York Mine Disaster 1941 van the Bee Gees en Heartbreak Hotel van Elvis Presley in bij het \'publieke domein\' en waagt hij zich zelfs aan het jazzy Hong Kong Blues van Hoagy Carmichael. En passant wordt bovendien nog even The Lonesome Death of Hattie Carroll van Bob Dylan aan de canon toegevoegd. En zoals de grootmeesters van de cello zich jaren later nogmaals verstaan met \'de suites\', onthaalt Martin Carthy ons negenentwintig jaar na dato op een nieuwe interpretatie van het magnum opus van de Engelse volksmuziek: Prince Heathen. De koning verheft zijn stem, so shut up and listen!