Marco Visscher | 120 oktober 2009 Terwijl hij in de San Quentin-gevangenis in Californië een levenslange straf uitzat, schreef Phillip Jay Seiler een kort verhaal dat in 2007 in Ode’s septembernummer verscheen. Seiler beschreef een gesprek dat hij had met een meisje dat Bobbie heette, terwijl ze samen achter in een politiebusje zaten. Seiler, die via een vrijwilligersprogramma van de gevangenis al jaren als mentor en therapeut met risicojongeren had gewerkt, verhaalde hoe hij met succes probeerde Bobbie te helpen de juiste beslissingen in haar leven te nemen. In de zomer van 2008 kwam Seiler na twintig jaar vrij. Kort geleden nam hij contact op met de Ode-redactie om te melden dat hij inmiddels een vaste baan heeft als loodgieter bij hetzelfde bedrijf waar hij werkte voordat hij werd veroordeeld wegens moord. Zijn werkgever – die door de jaren heen regelmatig brieven had geschreven om het rechtsapparaat ervan te overtuigen dat Seiler een goede huisvader en werkkracht was – bood hem ook voor een paar maanden een appartement aan, zodat hij wat kon sparen voor een auto. ‘Oh man, ik kan het nog steeds niet geloven’, zegt Seiler over de steun die hij heeft gekregen. De 48-jarige Seiler praat nog