Anne Thomas woont in Sendai, zij schrijft over haar ervaringen in het door rampen getroffen gebied. Anna Thomas | 135 maart 2011 Het leven hier in Sendai is nogal surrealistisch. Gelukkig ben ik gezegend met fantastische vrienden, die mij enorm helpen. Omdat ik in een keet woon – zo kun je het nu zeker noemen – verblijf ik met een paar andere gasten in het huis van een vriend. We delen benodigdheden als water, voedsel en een petroleumkachel. We eten bij kaarslicht, vertellen elkaar verhalen en slapen op een rij in dezelfde kamer. Het is warm, vriendelijk en mooi. Overdag helpen we elkaar om de rommel in onze huizen op te ruimen. Sommige mensen zitten in hun auto, op zoek naar nieuws op de radio, of sluiten zich aan in een rij voor drinkwater, wanneer ergens een bron is geopend. Als mensen thuis stromend water hebben, zie je soms een bord buiten staan, zodat anderen hun kruiken en emmers kunnen komen vullen. Tot onze grote verbazing zijn hier helemaal geen plunderingen geweest en geen duwen en trekken in de rijen. Mensen laten hun voordeur open, want dat is veiliger als er een aardbeving is. Mensen blijven zeggen: ‘Oh, dit is