Haar toekomst lag in een rolstoel, maar Caroline de Waard hield zich vast aan het beeld om ooit weer pijnvrij te kunnen lopen. En dat lukte. Editors | 48 juli/augustus 2002 issue Bij de bevalling van haar vierde kind liep Caroline de Waard ernstige schade op. Ze kon haar benen vrijwel niet meer optillen en had overal pijn. Tien dagen later vertrok ze met het gezin naar Frankrijk. De pijnen werden erger en na een spelletje met haar kinderen in de tuin, kon ze ineens helemaal niets meer. Kruipend bereikte ze het huis en binnen de kortste keer lag ze in het plaatselijk ziekenhuis. De röntgenfoto’s lieten zien dat haar bekken was verzakt, de boel was gaan schuiven en aan de voor- en achterkant was het bekken vrijwel losgeraakt van het schaambeen. ‘Het leek op een in elkaar geklapt cola blikje. Ik had extreme pijn. Aan de binnenkant van mijn benen had ik blauwe plekken, die later groen en geel werden. Ik wilde het liefst vanaf de taille worden geamputeerd. Ik kon me niet draaien en ik kon niet slapen.’ De Franse artsen hadden geen idee wat ze ermee aanmoesten. Helaas… in Nederland evenmin. Er werd gesuggereerd om het bekken