Voordat hij werd geboren, was onze zoon Wali al te laat. De computer van het echo-apparaat en het schijfje van de verloskundige hadden zijn komst keurig ‘uitgerekend’. Maar Wali kwam niet. Jurriaan Kamp | 4 september/oktober 1995 issue Toen hij zich uiteindelijk inschreef in de tijd, was hij vijftien dagen te laat. Te laat? Voor wie? Voor wat? Wie bepaalt de lengte van een zwangerschap? Als het aan de inrichting van de moderne samenleving ligt – van kraamzorginstellingen en ziekenhuizen tot verzekeringsmaatschappijen en familieagenda’s – de natuur in elk geval niet. Tijd is pas tijd als hij past in de statistiek. In werkelijkheid was de tijd van het wachten op Wali de meest echte tijd. We waren elk moment klaar voor de bevalling. We waren niet bezig zaken te regelen om morgen rust te hebben. We leefden nu. Dat is tegenwoordig een uitzondering, hoewel ik ooit heb gedacht dat ik had geleerd met tijd om te gaan. Ik nam een aantal jaren ‘les’ in het land waar het woord voor ‘morgen’ en ‘gisteren’ – ‘niet vandaag’ – hetzelfde is: India. En Indian Airlines was de onvolprezen leraar. Een vliegtuig vertrok bij hoge uitzondering op tijd en ik leerde me helemaal