Wie de circulaire economie in praktijk wil zien, moet afreizen naar Scherpenzeel, een dorp van tienduizend zielen op de grens van de provincies Utrecht en Gelderland. Daar, op een industrieterrein even buiten de dorpskern, is het Europese hoofdkwartier gevestigd van Interface, producent van tapijttegels met wereldwijd 3500 medewerkers en een omzet van bijna 1 miljard euro. Het bedrijf is een circulaire koploper. Bij aankomst springt een dunne strook zonnepanelen op de voorgevel van het hoofdgebouw in het oog. Binnen bij de receptie hangen vijf digitale informatieborden waarop het verbruik van water, elektriciteit en aardgas kan worden afgelezen, evenals de hoeveelheid stroom die door de zonnepanelen wordt opgewekt. ‘Meten, daar begint het allemaal mee’, zegt Ton van Keken, de Europese chief operating officer van Interface, even later in zijn werkkamer. De ommezwaai bij Interface begon in feite juist met het ontbreken van metingen. Van Keken vertelt over Ray Anderson, de in 2011 overleden oprichter van Interface en de man die twintig jaar geleden besloot het beursgenoteerde bedrijf radicaal te verduurzamen, ruim voordat het een trend werd. Van Keken vertelt hoe dat in zijn werk ging. ‘Een potentiële klant vroeg Anderson in 1994 of hij wist wat de impact van zijn bedrijf