Over het begrip synchroniciteit bestaat soms wat verwarring. Dat Carl Jung er als eerste mee op de proppen kwam, is breed bekend. Maar hoe het ontstond en wat hij ermee bedoelde, kan niemand anders dan Karen Hamaker-Zondag beter uitleggen. Zij houdt zich al meer dan veertig jaar met het verschijnsel synchroniciteit bezig en schreef voor de laatste uitgave van Jungs boek Synchroniciteit een uitgebreide inleiding. Volgens haar heeft het woord in het algemeen spraakgebruik een andere betekenis gekregen dan Jung er oorspronkelijk aan toekende. DOOR: KAREN HAMAKER-ZONDAG I Tjing, Einstein en de perenboom Een eeuw geleden, in de zomer van 1920, zat Carl Jung vaak urenlang op de grond onder de honderdjarige perenboom met de I Tjing om ‘het raadsel van dit boek te lijf te gaan’. Hij wilde weten of de antwoorden zinvol waren, en zo ja, hoe dat dan kon. ‘Steeds weer stuitte ik op verbazingwekkende coïncidenties, die me op het denkbeeld van een a-causaal parallellisme brachten (een synchroniciteit, zoals ik dat later noemde).’ Jung had al vanaf het begin van zijn loopbaan als psychiater de nodige ervaringen met patiënten gehad die hem aan het denken hadden gezet: hij merkte telkens weer dat bijvoorbeeld een droom van een