Wat de wetenschap ons leert over de zin en onzin van strafrecht.   Straf kan vele doelen hebben en iedereen – rechters, politici, journalisten, burgers – heeft er zijn eigen ideeën over. Een GroenLinkser die pleit voor taakstraffen wil de dader weer op het rechte pad krijgen; een PVV’er die pleit voor lange celstraffen wil slachtoffers van het misdrijf recht doen. Maar leken straffen vaak harder dan rechters. Ze geloven sterker in afschrikking, onschadelijkmaking, vergelding, herstel en rehabilitatie. Rechters geloven – wellicht door ervaring wijs geworden – daar eigenlijk niet of nauwelijks in. ‘Het behoort tot de opinions chics onder juristen dat straf niet echt werkt’, vatte rechtspsycholoog Hans Crombag het eens mooi samen. Dit is een essentieel punt van de discussie over strafrecht: publiek en politiek willen strenger straffen, experts (juristen, criminologen, psychologen) zijn daar sceptisch over. Zij weten uit ruim een halve eeuw gedegen wetenschappelijk onderzoek dat streng straffen nauwelijks afschrikwekkend werkt. Amerikaanse onderzoekers vergeleken eens een strenge rechter, die bijna alle first-offenders naar de gevangenis stuurde, met een soepele collega die dat niet deed. Het had geen enkele invloed op het recidivepercentage. Ook uit meta-analyses van tientallen onderzoeken blijkt dat er weinig verband is tussen de tijd