Gedachten over kindersterfte, verdriet, verbondenheid en empathie. Natasja | 117 juni 2009 issue Systemen, elites en gedragsbeïnvloeding. De onderwerpen van mijn eerdere columns. Ik had mij voorgenomen deze column in Ode te gebruiken voor een zoektocht naar hoe we komen tot een betere wereld. En toen werd het stil. Stil in mij, stil in ons huis. Onze kleine baby van een half jaar werd ’s ochtends dood aangetroffen in zijn bedje. Een acute longontsteking werd onze wonderschone zoon fataal. Troost is bijna niet te vinden. Na een maand van diepe pijn en rouw gaat er ergens in mij een klein lichtje aan. Hiermee krijg ik een glimp van de toekomst te zien waarin het mogelijk is dit leed te dragen. Die glimp gaat over mijn verbondenheid met de wereld. Dit leed, hoe vreselijk ook, laat mij ook zien wat een gezegend leven ik leid. Ik heb tientallen mensen die me liefhebben en die mij op dit moment dragen. En ik voel mij verbonden met al die moeders die hetzelfde drama meemaakten – in het verleden of op ditzelfde moment. Want ik besef heel goed dat ik zowel historisch als geografisch op een plek woon waar kindersterfte gelukkig uitzonderlijk is geworden.