Waar iedereen de hoofdprijs krijgt, is niemand blij. Editors | 30 januari/februari 2000 issue De Nederlandse concert- en theaterganger heeft de eigenaardige gewoonte om na elke uitvoering van een muziek- of toneelstuk onmiddellijk in de benen te gaan voor een staand applaus. Zo was er een tijdje geleden in het Concertgebouw een uitvoering door de wereldklasse-cellist Yo Yo Ma. Hij begon met een mooi stuk, goed en vakkundig uitgevoerd. Applaus natuurlijk, langdurig applaus oké, maar staand, onmiddellijk al? Vervolgens haalt hij een aantal Tibetaanse muzikanten op het podium die ook iets spelen op een soort primitieve Himalaya-cello, en die hij die middag in het Vondelpark had horen spelen. Als aardigheidje, om wat speelsheid en variatie te brengen in een lange solo-zit. Die mensen spelen wat, ook heel leuk en vooral bijzonder. Maar: weer staande ovatie van onze brave concertgangers. Dat is lief van het publiek, maar welke waarde heeft die uitzonderlijke waardering voor de eerdere uitvoering dan nog? Aan het eind van het programma bleef men klappen voor een encore van Yo Yo Ma. Hij kwam niet. Geen wonder - waarom zou je terugkomen voor een publiek, dat geen verschil weet te maken tussen hem en een stel straatmuzikanten? Onverdiende