Ik had ze liever niet gezien. Die kleine wezentjes krabbelden schichtig weg, stuntelig, onbeholpen. Alsof ze dachten, als we haar niet zien, dan ziet zij ons ook niet. Maar ik had ze gezien. Ik was de composthoop aan het omscheppen om uit dode planten voeding voor de levende te maken. DOOR: ANJA EDWARDS VAN MUIJEN Eerst rook het wat zurig, dan naar bananen en dan kwam een vleugje verse aarde. Kruimig lag de bruikbare compost op de schep. Heel anders dan de droge stoffige aarde, die je uit een plastic compostvat krijgt. Af en toe was het scheppen niet zo makkelijk, vooral wanneer een plakkaat vochtig gras opdook. Zulke plakkaten legde ik gewoon terug op de hoop. Maar dan gebeurt er iets. Opeens zie ik een heel andere wereld. Ontdekt in de compost Want plotseling was het daar: een bosje met droog stro. Ik zag het, maar nam het niet werkelijk waar. Dan een beweging die mij tot observeren dwong: het was groter dan een pissebed, misschien een grijze reuzenspin? Ik week terug. Een staart. Een spitse kop. Oren. Onbeholpen kroop het naar beneden. Ernaast lagen nog twee van deze wezens, spitsmuisjes. Ik slikte, uitgerekend bij de laatste schep had