Ton Maas | 141 november 2011 Het beeld van een jongedame met gitaar mag in het Westen sinds Joan Baez, Joni Mitchell en Tracy Chapman gemeengoed zijn, in Afrika gaat het om een voorhoede van vrouwen voor wie de traditie een belangrijke voedingsbron is, maar niet langer een keurslijf. Rokia Traoré (zie Ode 69) uit Mali is inmiddels een rolmodel geworden voor zangeressen als Kareyce Fotso en Fatouma Diawarra. Diawara werd geboren in Ivoorkust, groeide op in Mali en leeft tegenwoordig in Parijs. Wie haar de afgelopen jaren op een festival heeft gezien, weet wat voor een dynamische performer ze is. Via haar debuutplaat Fatou leren we een meer ingetogen zangeres kennen. Veel van haar liedjes zijn een poëtische aanklacht tegen misstanden in de traditionele Afrikaanse samenleving waaraan Fatouma zich ontworstelde. In Alama zingt ze: ‘Sinds mijn kinderjaren ben ik een hoer en een leugenaar genoemd, een verwaand nest en een heks. Er werd zelfs beweerd dat ik me diverse malen heb laten aborteren. Ik weet niet waarom die mensen me aanvallen. […] Sorry als ik u heb gekwetst, ik ben maar een kind.’Mede dankzij producer Nick Gold, die de plaat de warme klank uit het analoge tijdperk meegaf, wist