Een jongen van zestien die in een jeugdgevangenis vastzit omdat hij zijn negen jaar oude zusje seksueel heeft misbruikt, wil terug naar huis. Maar voordat de rechtbank hem wil laten gaan, moet de jongen in een therapeutische sessie zijn familie ervan overtuigen dat hij een emotie voelt die tientallen jaren geringschattend is afgedaan als slecht voor het gevoel van eigenwaarde en hopeloos ouderwets. Hij moet bewijzen dat hij schaamte voelt. Editors | 8 mei/juni 1996 issue Laten zien dat hij zich schaamt betekent in dit geval niet alleen dat hij zijn misdaad moet toegeven en zijn zusje zijn excuses moet aanbieden. Hij moet er ook letterlijk voor op zijn knieën. Het knielen is slechts een onderdeel van een langdurig rehabilitatieproces. Maar als de jongen niet oprecht meewerkt, mag hij niet naar huis. En woorden alleen zijn niet genoeg, het gaat om een houding van berouw: in onze maatschappij verontschuldigen wij ons met dezelfde woorden - het spijt me - voor het verkrachten van iemands dochter en het omgooien van een glas melk. Het lichamelijke gebaar maakt het verschil. De therapeut zegt tegen de jongen dat hij moet bewijzen of hij \'de rest van zijn leven als een man of als